Ο τόπος, ξένε, που θωρείς, λάμπει Ιστορία και Δόξα

Τ'Αγίου Πνευμάτου ήταν επά τ'άξιο το Μοναστήρι

Απου σαν τ'άστρο έφεγγε τση σκλαβωμένης Κρήτης

Στη σκοτειτάγρα τση Τουρκιάς, το Φως του Νου, τση Πίστης

Το 'χαν στα χέρια άντρες γερά κι έδιναν κι'εφιλεύαν

Τη φλόγα του Έθνους την Ιερή, Κλερονομιά Τρισάγια.

Σπύρος Τίτου Λίτινας